Jawa kończyła się powoli, nadchodził okres snu i Complain czuł, jak w miarę zbliżania się następnej porcji kary żołądek jego staje się niespokojny. Przez jedną sen-jawę na cztery zarówno w Kabinach, jak i na otaczających je terenach panowała ciemność. Nie była to ciemność absolutna, tu i ówdzie w korytarzach jarzyły się kwadratowe światła kontrolne przypominające księżyce; tylko w pokojach było bezksiężycowo i panował mrok. Takie było, przyjęte zresztą, prawo natury. Wprawdzie starzy ludzie mówili, że za życia ich rodziców ciemności nie trwały tak długo, ale starzy ludzie mają z zasady złą pamięć i opowiadają dziwne historie ze swego dzieciństwa.

   W ciemnościach glony marszczyły się i zapadały jak puste worki. Ich giętkie łodygi wiotczały, łamały się i wszystkie, z wyjątkiem najmłodszych pędów, robiły się czarne. Tak wyglądała ich krótka zima. Gdy pojawiało się słońce, młode pędy i flance pięły się energicznie w górę, pokrywając martwe rośliny nową falą zieleni. Po następnych czterech sen-jawach i one obumierały; tego rodzaju cykl przeżywały tylko najsilniejsze i najlepiej przystosowane.

   Przez całą obecną jawę większość spośród kilkuset mieszkańców Kabin pozostała bezczynna, głównie w pozycji horyzontalnej. Po barbarzyńskich wybuchach radości zawsze nastawał okres spokoju i apatii. Wszyscy byli odprężeni, ale jednocześnie niezdolni do ponownego włączenia się w codzienną rutynę. Bezczynność ogarnęła cały szczep. Przygnębienie spowiło go jak opończa, na zewnątrz barykad glony zaczęły zarastać oczyszczone polany, ale tylko głód był w stanie postawić ludzi na nogi.

   - Mógłbyś wymordować wszystkich i ani jedna ręka nie podniosłaby się w ich obronie - rzekł Wantage, a na prawej połowie jego twarzy pojawiło się coś na kształt natchnienia.

   - Dlaczego więc tego nie zrobisz? - rzekł ironicznie Complain. - Wiesz, co mówi Litania: złe pragnienia tłumione narastają i pożerają umysł, w którym się zagnieździły. Bierz się do dzieła, Dziurawa Gębo.

   W jednej chwili został pochwycony za rękę, a ostrze noża zawisło w pozycji poziomej o milimetry od jego gardła. Naprzeciw siebie miał przerażające oblicze - połowa twarzy wykrzywiona wściekłością, połowa zaś przyobleczona w stały, bezosobowy uśmiech, duże szare oko patrzyło osobno, zajęte własnym, całkiem prywatnym polem widzenia.

   - Nie waż się nazywać mnie w ten sposób kiedykolwiek, ty gnijące ścierwo - warknął Wantage, po czym odwrócił się i opuścił rękę z nożem. Gniew ustąpił, a na jego miejsce pojawiło się coś w rodzaju upokorzenia - przypomniał sobie o swojej deformacji.

   - Przykro mi - Complain pożałował tych słów w chwilę po ich wypowiedzeniu, ale Wantafie już go nie słuchał.

   Powoli, zdenerwowany tym wydarzeniem, Complain ruszył dalej. Wantage'a spotkał wracając z gęstwiny, gdzie obserwował zbliżający się szczep. Jeżeli miało dojść do ich spotkania ze szczepem Greene, a nie było to wcale takie pewne, to nie należało się tego prędko spodziewać. Najpierw nastąpiłoby starcie między rywalizującymi ze sobą łowcami, co mogło oznaczać śmierć dla niejednego, ale na pewno oznaczałaby uwolnienie od monotonii codziennego życia. Na razie Complain zatrzymał tę wiadomość dla siebie. Niech ktoś inny, bardziej miłujący władzę, doniesie o tym porucznikowi.

   Idąc do kwater strażników po kolejną porcję chłosty nie spotkał nikogo, z wyjątkiem Wantage'a. Nadal panowała bezczynność i nawet biczownik publiczny nie dał się zmusić do działania.

   - Masz przed sobą jeszcze wiele sen-jaw ­ rzekł. - Do czego się tak spieszysz? Zjeżdżaj i daj mi spokojnie poleżeć. Idź i poszukaj sobie nowej kobiety.

   Complain wrócił do swego mieszkania, skurcz żołądka ustępował. Gdzieś w bocznym wąskim korytarzu ktoś grał na instrumencie strunowym - usłyszał fragment pieśni śpiewanej tenorem:

   Stara pieśń, prawie zapomniana; przerwał ją mocno zamykając drzwi. I znowu czekał na niego Marapper; brudną twarz ukrył w dłoniach, a na jego tłustych palcach połyskiwały pierścienie.

   Complain poczuł nagle dreszcz emocji - wydawało mu się, że wie, o czym duchowny będzie mówił, to było tak, jakby już kiedyś tę scenę przeżywał. Bezskutecznie starał się zwalczyć bo wrażenie, ale oplotło go ano jak pajęczyna.

   - Przestrzeni, synu - kapłan leniwie wykonał znak gniewu. - Robisz wrażenie zgorzkniałego.

   - Bo jestem zgorzkniały, ojcze. Tylko zabójstwo mogłoby mi pomóc.

   Mimo tych nieoczekiwanych słów uczucie, że scenę tę już przeżywał, utrzymywało się nadal.

   - Są sprawy ważniejsze od zabójstwa. Sprawy, o których ci się nawet nie śniło.

   - Nie opowiadaj mi znowu tych bredni, ojcze. Za chwilę powiesz, że życie jest zagadką, i zaczniesz ględzić tak samo jak moja matka. Czuję, że muszę kogoś zabić.

   - Zrobisz to, zrobisz to - uspokajał go duchowny. - To dobrze, że tak to odczuwasz. Nigdy nie poddawaj się rezygnacji, mój synu, to może zniszczyć każdego. Jesteśmy wszyscy napiętnowani. Ukarano nas tu za jakieś grzechy naszych przodków. Jesteśmy wszyscy ślepi - miotamy się w różne strony...

   Complain wdrapał się zmęczony na swe legowisko. Uczucie, że przeżywał już tę scenę, znikło bez śladu. W tej chwili pragnął tylko snu. Jutro zostanie wyrzucony ze swego osobnego pokoju i wychłostany, dziś chciał tylko spać. Kapłan przestał mówić, więc Complain uniósł głowę i zobaczył, że Marapper, oparty o jego posłanie, wpatruje się w niego uporczywie. Zanim Complain odwrócił się spiesznie, ich oczy się spotkały.

   Najsilniejszym tabu w ich społeczności było niepisane prawo zakazujące mężczyznom patrzenia sobie w oczy; ludzie uczciwi, o szczerych zamiarach, rzucali sobie tylko przelotne spojrzenia. Complain wydął dolną wargę, a jego twarz przybrała wyraz pełen okrucieństwa.

   - Co ty do diabła chcesz ode mnie, Marapper? - wybuchnął. Miał ogromną ochotę powiedzieć duchownemu, że przed chwilą dowiedział się o jego nieprawym pochodzeniu.

   - Nie otrzymałeś jeszcze swoich sześciu chłost, prawda, chłopcze?

   - Co cię to obchodzi, kapłanie?

   - Duchowny nie może być samolubem. Pytam dla twojego dobra, a pola tym twoja odpowiedź ma dla mnie duże znaczenie.

   - Nie, nie otrzymałem. Jak wiesz, wszyscy są obecnie do niczego, nawet biczownik publiczny.

   Oczy kapłana szukały znowu jego oczu. Complain odwrócił się i mimo niewygodnej pozycji patrzył tępo w ścianę, ale następne pytanie duchownego spowodowało, że natychmiast zmienił pozycję.

   - Czy nigdy nie miałeś ochoty wpaść w szaleństwo, Roy?

   Przed oczyma Complaina, wbrew jego woli, pojawiła się wizja: oto biegnie przez Kabiny z płonącym paralizatorem w ręku, a wszyscy z lękiem i szacunkiem rozstępują się przed nim, pozostawiając go panem sytuacji. Wielu spośród najlepszych i najdzielniejszych mężczyzn, między nimi jeden z jego braci Gregg, wpadło w swoim czasie w szał, przedzierając się przez osiedle i uciekając, co się niektórym udawało, na mniej zbadane tereny, gęsto porośnięte glonami, gdzie żyli samotnie lub przyłączali się do innych grup - w obawie przed powrotem i czekającą ich karą. Wiedział, że jest to męski, a nawet zaszczytny czyn, ale projekt nie powinien wychodzić od duchownego. Coś takiego mógłby zalecić lekarz śmiertelnie choremu, ale kapłan, zamiast rozsadzać szczep od wewnątrz, powinien czuwać nad jego jednością przez rozładowywanie ludzkich stresów, tak by nie przeradzały się w nerwice. Po raz pierwszy zrozumiał, że Marapper osiągnął jakiś przełomowy punkt swego życia, że z czymś się zmaga, i zastanawiał się, jaki związek mogła mieć z tym stanem duchownego choroba Bergassa.

   - Popatrz na mnie, Roy. Odpowiedz.

   - Dlaczego mówisz do mnie w ten sposób? ­ usiadł, przynaglony tonem kapłana.

   - Muszę wiedzieć, jaki jesteś naprawdę.

   - Wiesz przecież, co mówi Litania: „Jesteśmy synami tchórzy, dni upływają nam w nieustannym strachu".

   - Wierzysz w to? - spytał kapłan.

   - Oczywiście. Tak jest napisane w Nauce.

   - Potrzebuję twojej pomocy, Roy. Czy poszedłbyś za mną, nawet gdybym cię wyprowadził w ogóle z Kabin - w Bezdroża?

   Wszystko to zostało powiedziane cicho i szybko. Tak cicho i szybko, jak biło pełne niepewności serce Complaina. Nie usiłował nawet dojść do żadnego wniosku, nie próbował podjąć świadomej decyzji, trzeba to było pozostawić instynktowi, rozum zbyt wiele wiedział.

   - To będzie wymagało odwagi - rzekł w końcu.

   Kapłan uderzył się po potężnych udach ziewając nerwowo, co spowodowało, że wydał dźwięk podobny do pisku.

   - Nie, Roy, ty kłamiesz, zupełnie tak samo, jak pokolenia kłamców, które wydały cię na świat. Jeżeli stąd odejdziemy, będzie to oznaczało ucieczkę, unikanie odpowiedzialności, jaką na dorosłego człowieka nakłada współczesne społeczeństwo. Wymkniemy się ukradkiem ­ będzie to, mój chłopcze, odwieczny akt powrotu do natury, bezowocna próba powrotu na łono przodków. Tak więc odejście oznaczać będzie naprawdę ostateczne tchórzostwo. No więc, pójdziesz ze mną?

   Jakieś ukryte znaczenie tych słów utwierdziło Complaina w podjętej już decyzji. Pójdzie! Ucieknie przed tą nieuchwytną zasłoną, której nigdy nie potrafił przeniknąć. Zsunął się z legowiska pragnąc ukryć swoją decyzję przed zachłannymi oczyma Marappera, dopóki nie dowie się czegoś więcej na temat wyprawy.

   - Co my, kapłanie, będziemy robili we dwójkę w tej plątaninie glonów Bezdroży?

   Kapłan wsadził gruby kciuk do nosa i patrząc na swoją rękę rzekł:

   - Nie będziemy sami. Pójdzie z nami jeszcze kilku wybranych ludzi. Są do tego od pewnego czasu przygotowani. Jesteś zawiedziony, kobietę ci zabrano, co masz do stracenia? Gorąco namawiam cię na udział - dla twojego własnego dobra oczywiście - chociaż mnie osobiście wygodnie będzie mieć ze sobą kogoś o słabej woli, ale za to z oczyma myśliwego.

   - Kim oni są, Marapper?

   - Powiem ci, jak już się zdecydujesz z nami iść. Gdybym został zdradzony, strażnicy poderżnęliby nam gardła - w szczególności mnie - co najmniej w dwudziestu miejscach.

   - Co tam będziemy robić? Dokąd mamy się udać?

   Marapper wstał powoli i przeciągnął się. Długimi palcami grzebał we włosach, a jednocześnie przywołał ,na twarz najstraszliwsze szydercze spojrzenie, na jakie potrafi się zdobyć, unosząc jeden nalany policzek, a opuszczając drugi, tak że usta między nimi wyglądały jak związana w supeł lina.

   - Idź sam, Roy, jeżeli nie masz zaufania do mojego kierownictwa. Jesteś zupełnie jak baba, potrafisz tylko skarżyć się i pytać. Powiem ci tyle: moje plany są tak wielkie, że przekraczają twoje możliwości rozumienia. Panowanie nad statkiem! Oto mi chodzi i o nic mniej. Całkowite panowanie nad statkiem - nawet nie rozumiesz, co to znaczy.

   - Nie miałem zamiaru odmawiać - rzekł Complain zaskoczony wojowniczą postawą duchownego.

   - To znaczy, że idziesz z nami?

   - Tak.

   Marapper chwycił go za rękę bez słowa, jego twarz promieniała.

   - A teraz powiedz mi, kim oni są ­ rzekł Complain przestraszony własną decyzją.

   Marapper puścił jego rękę.

   - Znasz stare powiedzenie, Roy: prawda nigdy jeszcze nikogo nie uczyniła wolnym. Dowiesz się wkrótce. Dla twojego dobra wolę ci tego jeszcze nie mówić. Planuję wymarsz w czasie następnego snu. A teraz zostawię cię samego, bo mam jeszcze coś do zrobienia. Ani słowa nikomu.

   W drzwiach zatrzymał się. Włożył rękę w zanadrze i wyciągnął coś wymachując tym triumfalnie. Complain rozpoznał książkę należącą do zbiorów wymarłych Gigantów.

   - Oto nasz klucz do potęgi! - zawołał teatralnie Marapper, po czym schował książkę i zamknął za sobą drzwi.

   Complain stał nieruchomo jak posąg pośrodku pokoju. W głowie szalała mu burza myśli, które kłębiły się jednak w miejscu, donikąd nie prowadząc. Marapper był kapłanem, posiadł wiedzę, której nie mieli inni, tym samym Marapper musi być wodzem...

   Podszedł powoli do drzwi i otworzył je. Duchowny zniknął mu z oczu i w okolicy nie było widać nikogo, z wyjątkiem brodatego malarza Menera. Całkowicie pochłonięty pracą, z ogromnym skupieniem malował jaskrawy fresk na ścianie korytarza maczając pędzel w różnych farbach, w jakie zaopatrzył się w czasie ostatniej sen-jawy. Pod jego ręką powstawał na ścianie wielki kot. Meller był tak zajęty, że nie zauważył Complaina. Robiło się późno i Complain udał się na posiłek do prawie pustej mesy. Jadł ledwie świadom tego, co robi, a kiedy wrócił do siebie - Meller malował dalej jak w transie. Complain zamknął drzwi i zaczął słać łóżko. Szarą sukienkę Gwenny, która nadal wisiała na haku, zerwał gwałtownie i rzucił za szafę. Położył się i leżał w milczeniu.

   Nagle do pokoju wpadł opasły zadyszany Marapper. Zatrzasnął za sobą drzwi i zaczął szarpać płaszcz, który przyciął sobie wchodząc.

   - Schowaj mnie Roy, szybko! Szybko, przestań się gapić, durniu! Wstawaj, wyciągaj nóż. Zaraz tu będą strażnicy, Zilliac! Gonią mnie. Zarzynają biednych, starych duchownych, jak tylko ich dopadną.

   Mówiąc to podbiegi do koi Complaina, odciągnął ją do ściany i zaczął się za nią gramolić.

   - Co takiego zrobiłeś? - zapytał Complain. - Dlaczego cię gonią? Czemu chcesz się ukryć właśnie tu? Po co mnie w to wciągasz?

   - To nie żaden dowód zaufania, byłeś po prostu najbliżej, a moje nogi nie są stworzone do biegania. Moje życie jest w niebezpieczeństwie.

   Mówiąc to Marapper rozglądał się nerwowo, jakby w poszukiwaniu lepszej kryjówki, ale w końcu zdecydował, że nic lepszego nie znajdzie i że zawieszając koc na brzegu łóżka będzie zasłonięty od strony drzwi.

   - Musieli widzieć, jak tu wchodziłem ­ rzekł. - Nie chodzi nawet o moją skórę, tylko o mój plan, który muszę zrealizować. Powiedziałem o naszych zamiarach jednemu ze strażników, który poszedł z tym prosto do Zilliaca.

   - Ale dlaczego ja... - zaczął gniewnie Complain, nie dokończył jednak, ostrzeżony przez wybuch zamieszania. Drzwi otworzyły się z taką siłą, że prawie wyskoczyły z zawiasów, mało nie potrącając Complaina, który stał tuż za ni­mi. Pod wpływem napięcia doznał olśnienia. Zakrył twarz rękami, zatoczył się, zgiął wpół i jęcząc udawał, że został uderzony drzwiami. Między palcami dojrzał Zilliaca, prawą rękę porucznika i pierwszego kandydata na przyszłego dowódcę. Zilliac wpadł do pokoju, kopnięciem zatrzasnął za sobą drzwi i spojrzał pogardliwie na Complaina.

   - Przestań się wydzierać! - krzyknął. ­ Gdzie kapłan? Widziałem, jak tu wchodził.

   Odwrócił się, z wycelowanym paralizatorem, aby rozejrzeć się po pokoju, i w tym momencie Complain chwycił drewniany stołek Gwenny, zamachnął się nim i z całej siły wyrżnął Zilliaca w podstawę czaszki. Rozległ się rozkoszny dla ucha trzask drzewa i kości i Zilliac runął jak długi na podłogę. Nie zdążył jeszcze dotknąć pokładu, gdy Marapper był już na nogach. Zaparł się i obnażając zęby z wysiłku przewrócił ciężką koję na leżącego.

   - Mam go! - zawołał. - Na Boga, mam go!

   Z godną podziwu, jak na tak tęgiego mężczyznę, szybkością podniósł paralizator Zilliaca i odwrócił się do drzwi.

   - Otwieraj, Roy! Tam na pewno są inni, a to jest jedyna okazja, aby wydostać się stąd z całym gardłem.

   W tej chwili drzwi otworzyły się bez udziału. Complaina i stanął w nich malarz Meller. Miał kredowobiałą twarz i wsuwał właśnie nóż do pochwy.

   - Oto ofiara dla ciebie, kapłanie - rzekł. ­ Lepiej będzie, jak ją dostarczę od razu, nie czekając, aż ktoś się pojawi.

   Chwycił leżącego bezwładnie w korytarzu strażnika za kostki, po czym z pomocą Complaina wciągnął go do pokoju zamykając drzwi.

   - Nie wiem, o co tu chodzi, kapłanie - rzekł Meller ocierając pot z czoła - ale kiedy ten typ usłyszał to całe zamieszanie, biegł już po swoich przyjaciół. Wydawało mi się, że lepiej będzie załatwić się z nim wcześniej, zanim sprowadzi ci gości.

   - Niech odbędzie Długą Podróż w spokoju - rzekł słabym głosem Marapper. - To była dobra robota, Meller. Trzeba przyznać, że jak na amatorów daliśmy sobie doskonale radę.

   - Dobrze rzucam nożem - wyjaśnił Meller. - Całe szczęście, bo nie znoszę walki wręcz. Czy mogę usiąść?

   Complain, jeszcze oszołomiony, ukląkł między dwoma ciałami, nasłuchując bicia serca. Dotychczasowego zwyczajnego Complaina zastąpił teraz mężczyzna działający pewnie jak automat, o szybkich ruchach i reakcjach. Ten sam, który podczas polowań przejmował inicjatywę. Teraz jego ręka szukała śladów życia u Zilliaca i skulonego strażnika. Ale u żadnego z nich nie doszukał się już tętna...

   W małych szczepach śmierć była zjawiskiem tak pospolitym jak karaluchy. „Śmierć jest najdawniejszą towarzyszką człowieka", jak mówił ludowy poemat. Nauka też poświęcała temu przeciągającemu się spektaklowi wiele miejsca - musiały istnieć pewne kanony postępowania w zetknięciu ze śmiercią. Budziła lęk, a przecież lęk nie powinien prześladować człowieka... Na fakt śmierci Complain automatycznie zareagował stereotypowym aktem rozpaczy, tak jak go nauczono.

   Widząc to Marapper i Meller przyłączyli się do niego; duchowny nawet cicho popłakiwał. Gdy zabiegi te dobiegły końca, a ostatnie zaklęcie na Długą Podróż zostało wypowiedziane, powrócili do stanu, o ile to można było tak nazwać, normalnego.

   Teraz siedzieli nad zwłokami patrząc po sobie, przerażeni, a jednocześnie w jakiś zabawny sposób zadowoleni z siebie. Na zewnątrz panowała cisza i tylko powszechnemu bezwładowi, jaki zapanował po okresie zabaw, zawdzięczali, że nie pojawili się żadni gapie, co by ich niechybnie zdemaskowało.

   Powoli Complainowi powróciła zdolność myślenia.

   - Co ze strażnikiem, który zdradził twoje plany Zilliacowi? - spytał. - Będziemy mieli wkrótce przez niego kłopoty, Marapper, jeżeli tu dłużej zabawimy.

   - Nie zaszkodzi nam już, nawet gdybyśmy zostali tu na zawsze - rzekł duchowny - najwyżej będzie raził nasze powonienie. - Po czym wskazując na człowieka, którego przywlókł Meller, dodał: - Wygląda na to, że moje plany nie zostały przekazane dalej i z tej przyczyny mamy na szczęście trochę czasu, zanim zacznie się poszukiwanie Zilliaca. Podejrzewam, że miał jakiś własny cel, inaczej zjawiłby się z eskortą. Tym lepiej dla nas, Roy, musimy ruszać od razu. Kabiny nie są dla nas obecnie zdrowym miejscem.

   Wstał szybko, ale nie przewidział drżenia nóg i usiadł z powrotem. Po chwili podniósł się znowu, tym razem już bardzo powoli.

   - Jak na człowieka subtelnego, nieźle sobie poradziłem z tym łóżkiem, co? - rzekł nieco zakłopotany.

   - Jeszcze mi nie wyjaśniłeś, dlaczego cię ścigano, kapłanie - powiedział Meller.

   - Tym więcej sobie cenię twoją szybką pomoc - rzekł gładko Marapper kierując się w stronę drzwi.

   Meller zagrodził wyjście ręką.

   - Chcę wiedzieć, w co jesteście zamieszani ­powiedział. - Bo czuję, że jestem zamieszany w to samo.

   Marapper wyprostował się, ale ponieważ milczał, Complain zapytał wzburzony:

   - A dlaczego nie miałby iść z nami?

   - Ach, więc to tak... - powiedział artysta powoli. - Opuszczacie Kabiny... Życzę wam wiele szczęścia, przyjaciele, i mam nadzieję, że znajdziecie to, czego szukacie. Ja sam wolę zostać bezpiecznie na miejscu i dalej sobie malować, niemniej dziękuję za zaproszenie.

   - Pomijając drobny fakt, że nie było żadnego zaproszenia, zgadzam się z tobą całkowicie ­ rzekł Marapper. - Pokazałeś wprawdzie przed chwilą, co potrafisz, przyjacielu, ale ja potrzebuję naprawdę ludzi czynu, i to kilku, a nie całą armię.

   Meller odsunął się, a Marapper kładąc dłoń na klamce złagodniał nieco.

   - Nasze życie w ogóle jest bardzo krótkie, ale wydaje mi się, że tym razem, przyjacielu, zawdzięczamy je tobie. Wracaj do swoich farb, malarzu, i nikomu ani słowa.

   Szybko ruszył korytarzem, a Complain pospieszył za nim. Szczep pogrążony był we śnie. Minęli spóźniony patrol udający się na jedną z tylnych barykad i dwóch młodych ludzi z dziewczynami w jaskrawych szmatkach usiłujących odnaleźć nastrój minionej zabawy, poza tym okolica była całkowicie wyludniona.

   Marapper skręcił ostro w boczny korytarz i udał się do swojej kwatery. Rozejrzał się wokoło, wyciągnął klucz magnetyczny i otworzył drzwi wpychając Complaina pierwszego do środka. Był to duży pokój zagracony przedmiotami zbieranymi przez całe życie, tysiącami wyżebranych lub zdobytych za łapówkę rzeczy, które od czasu wyginięcia Gigantów nie miały już żadnego zastosowania. Były ciekawe tylko jako totemy, ślady cywilizacji bogatszej i bardziej rozwiniętej od ich własnej. Complain rozglądał się bezradnie dokoła. Patrzył na różne rzeczy, których jak gdyby nie poznawał - na aparaty fotograficzne, elektryczne wentylatory, składanki, książki, wyłączniki, kondensatory, nocnik, klatkę dla ptaków, wazy, gaśnice, pęki kluczy, dwa obrazy olejne, papierową rolkę z napisem: „Mapa Księżyca", telefon-zabawkę i wreszcie skrzynkę pełną butelek zawierających gęstą zawiesinę z napisem „Szampon". Wszystko to były łupy zdobyte nie zawsze uczciwie i niewiele warte, chyba jako ciekawostki.

   - Zostań tutaj, a ja sprowadzę pozostałych trzech rebeliantów - rzekł Marapper szykując się do wyjścia. - Zaraz potem ruszamy.

   - A jeżeli oni zdradzą tak jak ten strażnik? - Nie zrobią tego, przekonasz się, jak ich zobaczysz - rzekł krótko Marapper. - Dopuściłem strażnika do tajemnicy tylko dlatego, że widział, jak to coś tutaj znikało - uderzył w książkę schowaną w płaszczu.

   Wyszedł i Complain usłyszał trzask zamka magnetycznego. Gdyby nic nie wyszło z planów kapłana, miałby wiele do wyjaśnienia po ujawnieniu jego obecności w tym pokoju i prawdopodobnie poniósłby śmierć na miejscu za zabicie Zilliaca. Czekał w napięciu, nerwowo pocierając niewielkie skaleczenie ręki. Popatrzył na nie - w mięśniu dłoni tkwiła drobna drzazga. Nogi stołka Gwenny nigdy nie były gładkie...

następny